GÖKKUŞAĞI ÇOCUKLARI

gökkuşağı çocukları
Umudumuz gökkuşağı çocukları
Güzel gözlü çocuklar… Pembe kanatlarda umut… Umudumuz çocuklar… Ah çocuklar…
Elinde mendil, kirli mi kirli yüzü, eli, ayağı; ağlamaklı, yalınayak, gözleri kömür karası… Kaderi baştan yazılır mı, değişir mi ya da…
Suriyeli çocuk, Türk, Kürt, Roman, Azeri, Gürcü… Fark eder mi? Milliyeti olur mu çocuğun? Savaşlarda öldürülür mü? Kıyıya vurur mu cansız bedeni, annesinden uzak, bir başına. Utanmaz mı kainat, yer gök ağlamaz mı?
Yüzünde dehşet çocuğun… Kirli, karanlık, iğrenç ruhların gölgesinde yaşanan vahşet… Taciz, tecavüz, ensest, dayak… Ne dersen de ey insan olamamışlık. Suçlusun!
Cıvıl cıvıl baharımsın sen çocuk. Yemyeşil dalda ilk beyazımsın. Bembeyazımsın. Karda yuvarlanan sevincimsin. Parkta koşturan en renkli neşem… Bu avuç kahkahamsın, kederli anımda. Bir dünya umudumsun. Okul sırasında geleceğimsin. Aydınlık geleceğimsin. Pırıl pırılsın sen çocuk, ak pak…
Kırarım sana uzan elleri, çizgilerinde kötülük varsa; lanetlerim yedi ceddini.

Unutulmuş bir düşten çaldım gökkuşağını, bütün çocukları sarıp sarmaladım. Dağılın dört bir yana gökkuşağı çocukları, dünya hatırlasın düşünü.

Yorum Gönder

0 Yorumlar