SIRDAŞIM OLUR MUSUN?

Sırdaşım olur musun? Yüreğimi açacak kadar güvenebilir miyim? Bunu sana sormam ne saçma…

O ayrıldığımız ilk an… Beni bir başıma bıraktığın… İnsanın kalbi esnek bir kafesteymiş, anladım.

Öyle bir sıkışırmış ki, nefes bile alınamayabilirmiş acıdan.

Korktuğum yalnızlık mıydı, sensizlik mi… ? Hayatımda kapladığın yer kadarsa değerin, üzgünüm... Bıraktığın boşluk kolay dolacak kadar küçük.

Bazen düşünüyorum da, o an dayanmaktan vazgeçseydim, kimsesiz hissetmenin acısına ve koşsaydım arkandan. Karşında ağlayabilseydim. Bırakma beni, dönelim evimize deseydim.  Ve sen‘’ olur’’ deseydin… Ben büyüyemezdim, bu net. Peki sen… ? Biraz çocuk olabilir miydin?

Sarı, turuncu yapraklar, cıvıl cıvıl gençlik ve hüzünler, aşklar; Kızılay, Sakarya Caddesi, Bahçeli 7.cadde, Yüksel caddesi, Olgunlar ve Beytepe… Benden yeni ben çıkaran yıllarımın sevgili tanıkları… El bebek gül bebek olmasa da, sevgiyle büyüttüler beni. Kırıldım, yaralandım, hayat bu… Öğrendim.

O gün, arkandan el sallarken, koca dünyada bir başıma kaldığımı düşünüp ağlarken, hayat bana ne değerli bir öğretmen armağan etmiş meğer.

Gördüğün, hissettiğin, sandığın ne varsa… Yanılsama…

Sırrım bende saklı. Sırdaşım olamaz gölge oyunundaki perde.